برای مردم تنهای ایران...

ما تنها بودیم و صبور و صدای دستانمان بلند ،
ایران یا مصر ؟ فرق می کند ، مردمی که با درد زندگی می کنند و مردمی که درد را فریاد می زنند*
وچشمانمان که گلوله های اشک آور را گریه می کرد و هنوز صدای دستانمان بلند بود
ما تنها بودیم و صبور ، مگر می توان تحلیلی داشت از اینکه ایران و مصر با هم فرق دارند، مردمی که با دستانشان فریاد زدند...
همه جا پر است از نگاه های حسرت بار به مردم مصر، عزیزان ما تنها بودیم  و از بد حادثه صبور، وقتی فقط صدای دستانمان بلند بود  ...

فعلا چاره ای نیست جز همذات پنداری،همچنان حرفی نیست ... صبور باشید!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------


*این جمله برداشت آزاد بود از یه شعر که یادم نیست نویسنده ش کیه